بسم الله الرحمن الرحیم
یکی از خواهران مؤمنه و ولائی در پیامرسان فید زده بودند که (بزرگترین نکته ای که در قیام ابا عبدالله شنیدم: اگر شکم ها از حرام پر نباشه گوش شنوا میشه = در زمان ظهور مهدی (عج) شکمهای سیراب از حرام گوششان کر است...اگر میخوای ببینی اون موقع کجایی..به خوراک شکمت خوب نگاه کن) ضمن تشکر از ایشون به خاطر فیدهای اگاهی بخششون چون دیگه نمیخوام دامن به گرد و غبار برخی مسائل پیامرسان ملوّث کنم از نظر دادن در اونجا خودداری می کنم همینجا عرض می کنم که: بله فرمایش ایشون کاملا متینه. واقعا نکته بجایی هست اما این روایت به چیزی فراتر از خوراک نظر داره این روایت یک روایت جریان شناسی هست و میخواد بگه اگر شرایط جامعه طوری بشه که تحصیل حلال و رشد حقیقت به قهقرا بره باطل بر قلبها چیره خواهد شد جایی که به علت بی تفاوتی نیکان و بی مبالاتی سایر افراد نظام اجتماعی به سمت حرام بره به گونه ای که کسب حلال به انزوا بره قطعا نتیجه ای مقابله با سنت پیامبر صلی الله علیه و آله نخواهد داشت چون سنت پیامبر با این نظام آشفته در تضاد خواهد بود.
فکر میکنند اگر با دو عنوان جداگانه پیامرسانی بیان کامنت خصوصی توی وبلاگ بذارن و بد و بیراه بگن شناخته نمیشن. برادر یا خواهرم کاش قبل از اینکه با دو عنوان متفاوت اینکار رو بکنی آی پیتو عوض میکردی تا حداقل شخصیت دوجنسه ات در پیامرسان پیش من رو نشه
هشدار: پیامرسان را دریابید نه میتوان به دختر بودن و نه به پسر بودن افراد اعتماد کرد
پ.ن: افسوس که وظیفه اخلاقی منو از افشای نام این اشخاص و بردن آبروشون بازداشته. کاش خودشون اینقدر جربزه داشتن تا در پیام عمومی هتاکی کنند و شخصیتشونو نشون بدن
این روزها اگر مردم منو در قبرستون مسلمونها دفن نکنید میترسم موقع متلاشی شدن اعضاء و جوارحم خون دلم به حدی قبرمو پر کنه که تراوشش به قبر مسلمون بغلی برسه
گناه داره بدبخت قبرش به خون دلم منجّس بشه!
لازم نیست دست و پامو ببندید ... هنگام ذبح شدن، حتی نای دست و پا زدن هم ندارم!
به نظرم میاد دورویی از نادیده گرفتن بار احساسات و معنای کلمات خود شخص و مخاطبش نشأت میگیره... هم خون احساس خودشو میریزه به حدی که عصب احساسش دیگه تخدیر و بازوی مروتش بی رمق میشه و براش فرقی نمیکنه چه احساسی رو ابراز کنه و هم با بی رحمی تمام، آب دهنشو حواله میکنه به تمثال شخصیت مخاطبش
سلام و رحمة الله
تصور بفرمائید روز زن است. در اداره ای که نیمی از کارمندان آن زن هستند جشنی عمومی برپا شده و در آن از مقام زن تجلیل و روز زن به بانوان محترم تبریک گفته می شود. در همین روز مردی دسته گلی در دست گرفته به اتاق همکارش که بانویی مؤمنه است برود و با تقدیم آن گل به طور خصوصی روز زن را به ان بانوی نامحرم تبریک بگوید. ایا ان بانو و سایر مطلعین میتوانند به آن اقا بگویند همان مراسم تجلیل عمومی کفایت می کند و نیاز به تبریک و دسته گل خصوصی نیست؟!
بسم الله الرحمن الرحیم
داستان انبیا را که می خوانی می بینی عجب حدیثی است حدیث بیداری یا شاید هم بهتر باشد بگویم عجب حکایتی است حکایت بیماری!!
مولوی چه خوب داستان انبیا را یادآور میشود قصه مردی را میگویم که مار در شکمش خزیده بود ماری با کیسه ای مملو زهر . بیچاره مردک نمی دانست چه بر سرش آمده هنگام ورود مار به حلقش خوابی ناز سراسر وجودش را گرفته بود.. مردی دیگر ورود مار را دید. بیدارش کرد طبعا خفته را اگر به زور بیدار کنند نق می زند کج خلقی میکند و میشود عینهو سنان بن انس. بیدارش که کرد، با نقهایش که ساخت خواست به او حالی کند که باید مار را بالابیاوری دید نمیشود وادارش کرد بدود و سیب گندیده بخورد خوردن سیب گندیده و دویدن سبب شد قی کند همینکه قی کرد دید ماری در درونش منزل کرده بود تازه شرمندگی خفته شروع شد. آری حیاتش را مرهون همین بیداری و دویدن و سیب گندیده خوردن بود.
پیامبران نیز اینگونه اند می آیند خفتگان را بیدار کنند نق و افترا می شنوند می خواهند بیماران را مرهمی نهند خود به بیماری منسوب و دیوانه خطاب می شوند. می خواهند اسیران را از یوغ برهانند اما اسیران که کلفتی یوغ و صدای شرینگ شرینگ زنجیرها را خوشتر میدارند در قید نبودن پیامبر را منقصت میپندارند با دست او را به هم نشان میدهند و میگویند این بیچاره را بنگرید زنجیری ندارد تا زینتش باشد میگویند او که پایکوب تعلقات ندارد بی حرمسرا و خدم و حشم است از مهر خدا بدور است زیرا در چاه دنیا نمی خسبد... آنچنان در زنجیر بودن و بیماری روح در چشم عادت دنیازدگان زیبا شده که بیداران و سَلیمان و احرار را از خویش می رانند حتی برایشان دلسوزی می کنند و می خواهند از سلامت و حریت و بیداری نجاتشان دهند!!
و اکنون نیز همان هنگامه است گویا از بیداری، حریت و سلامت هراسناکیم!!
قال الصادق علیه السلام: ان الله حرم الجنة علی کل فاحش متفحش خداوند بهشت را بر هر فحش دهنده ناسزا جو حرام کرده است.
بارها از خود می پرسیدم که اگر کسی فحش بدهد به این معنا نیست که از فحش هم خوشش بیاید پس این روایت چه معنا دارد؟!
و اخیرا با دیدن و شنیدن برخی رفتارها دریافته ام که این بدین معنا نیست که فحش دهنده از فحش شنیدن لذت میبرد بلکه کسی که راحت به شخصیت دیگران توهین میکند از شنیدن توهین هم ابائی ندارد حتی در برخی موارد اگر از مخاطب جواب توهینش را به صورت مقابله به مثل نشنید سعی خواهد کرد با ادامه توهینها او را با خود هم کلام کند یا حتی از زبان مخاطبش توهینی را به خویش نسبت دهد تا هم مظلوم نمایی کرده و هم زشتی رفتارش را اندکی فراموش کند و از همین روست که هنگامی که کسی به قنبر خادم حضرت علی عیه السلام توهین کرد حضرت فرمودند قنبر جوابش را نده زیرا سکوت تو در برابر او بزرگترین مجازات اوست.
آری کسی که به توهین و هتاکی عادت دارد اگر با مقابله به مثل مخاطبش مواجه نشود از فرط فشار روحی باز بیشتر به هتاکیش ادامه خواهد داد و فرافکنی خواهد کرد و سرانجام هم جز حسرت ارمغانی نخواهد یافت.
سلام.
دیشب دلم از جریاناتی به درد اومده بود از اینکه برخی حرفمو نفهمیدند و نذاشتند دیگران هم متوجه بشن از اینکه دختر بچه ای بی مهابا هتاکی میکرد و از اینکه برخی برای توجیه صحبتهای گذشته شون سعی در فرافکنی داشتند!
دیشب نوشتم که ای کاش ابرها کنار برن و عجب که چه زود ابرها کنار رفت منتها نه اونجور که فکرشو میکردم بلکه ابرها از روی اندیشه و دل خودم کنار رفت!
دیشب گویا امتحانی الهی بود برای من و من البته که شکست خوردم!
دلم محک خورد و فهمیدم که چقدر شکننده ام!
مگه نه اینکه اگه حرفی برای خدا زده بشه باید پیه تبعاتش هم به جون خریده بشه لذا از اینکه دیشب کم آوردم و دلم شکست خجل شدم. و به الهی بودن حرفهام ظنین شدم
عقلم محک خورد و فهمیدم که چقدر در تشخیص زمان به خطا میره! مگه نه اینکه امام صادق فرمودند: عاقل با افرادی که میترسه تکذیبش کنه صحبت ( صحبتی که گفتنش حیاتی و واجب نیست) نمی کنه! علیرغم اینکه این حدیث رو میدونستم ولی در تشخیص موقعیت زمانی اشتباه کردم شاید دیروز وقتش نبود و افراد در موقعیتی بودند که به دلائلی متوجه منظورم نمیشدند و طبیعی بود اگر تکذیبم میکردند!
دیروز تذکرم بجا نبود نه اینکه اصل موضوع و اعتقاد دیروزم خطا باشه که قطعا خطا نیست اما در تشخیص زمان بیان اشتباه کردم
و ناگفته نمونه ظرفیت پیامرسان پارسی بلاگ هم برام محک خورد!
