قال الصادق علیه السلام: ان الله حرم الجنة علی کل فاحش متفحش خداوند بهشت را بر هر فحش دهنده ناسزا جو حرام کرده است.
بارها از خود می پرسیدم که اگر کسی فحش بدهد به این معنا نیست که از فحش هم خوشش بیاید پس این روایت چه معنا دارد؟!
و اخیرا با دیدن و شنیدن برخی رفتارها دریافته ام که این بدین معنا نیست که فحش دهنده از فحش شنیدن لذت میبرد بلکه کسی که راحت به شخصیت دیگران توهین میکند از شنیدن توهین هم ابائی ندارد حتی در برخی موارد اگر از مخاطب جواب توهینش را به صورت مقابله به مثل نشنید سعی خواهد کرد با ادامه توهینها او را با خود هم کلام کند یا حتی از زبان مخاطبش توهینی را به خویش نسبت دهد تا هم مظلوم نمایی کرده و هم زشتی رفتارش را اندکی فراموش کند و از همین روست که هنگامی که کسی به قنبر خادم حضرت علی عیه السلام توهین کرد حضرت فرمودند قنبر جوابش را نده زیرا سکوت تو در برابر او بزرگترین مجازات اوست.
آری کسی که به توهین و هتاکی عادت دارد اگر با مقابله به مثل مخاطبش مواجه نشود از فرط فشار روحی باز بیشتر به هتاکیش ادامه خواهد داد و فرافکنی خواهد کرد و سرانجام هم جز حسرت ارمغانی نخواهد یافت.
