دلت را همچو تکه گوشتی بی احساس داخل دلم گذاشته ای تا خوب خنک شود تو از من سرما می گیری و در عوض داغ روی دلم مینشانی!
عجب بده و بستانی است!
دلت خنک شد؟!
حضرت موسی رو در نظر بگیرید از قصر فرعون اومده بیرون توی شهر بعدش متواری میشه میاد 10 سال چوپانی بعدشم سفر و بالاخره خدا در درخت تجلی میکنه _ دقت کنید خیلی جالبه! خدا در درخت تجلی میکنه! درخت!!
یا حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله که از کودکی در صحرا چوپانی می کردند و در دوران خردسالی در دامان حلیمه عجایب می دیدند که روایاتی به این موضوع اشاره میکنه و بعدشم سفرهای تجاری به شام و خلوت کردن در غار حرا و ... که هر کدوم از ماجراهاش به اندازه کافی پرشور و احساسی هست بسم الله الرحمن الرحیم
پیرمرد در حالی که در آن گرد و غبار، سفیدی عمامه اش جلب توجه می کرد و کمر خمیده اش هر بیننده ای را به تعظیم و تکریم وا می داشت رفت پشت خاکریز . گلوله ها و خمپاره ها هم نوا شده بودند و برای سفر بهشتی بچه ها چاووشی می خواندند. آرپی جی زن ها تمام همتشان را گذاشته بودند تا بی وجودی تانک های دشمن را اثبات کنند که پیرمرد خودش را رساند به یکی از آر پی جی زن ها و گفت: خسته نباشی برادر. شاید اگر هر کسی غیر از آیت الله میرزا جواد آقا طهرانی این جمله را گفته بود برخورد تند آرپی جی زن را در پی داشت. ولی در صدای او آرامشی بود که چونان دم عیسی خستگی را از تن رزمنده بیقرار، بدر می برد. یکی از بچه ها که اعتقاد عجیبی به پیر روشن ضمیر داشت خودش را به آرپی جی زن رساند و گفت: بده حاج آقا تانک رو بزنند. و پس از کمی تردید ...
میرزا جواد آقا گفت « من که چشمام خوب نمی بینه بگید تانک کدوم طرفه ». اضطراب وجود اطرافیان را لبریز کرده بود که یکی گفت : اون طرفه حاج آقا. و روحانی پیر زیر لب خواند: « فَلَمْ تَقْتُلُوهُمْ وَ لکِنَّ اللَّهَ قَتَلَهُمْ وَ ما رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ وَ لکِنَّ اللَّهَ رَمى وَ لِیُبْلِیَ الْمُؤْمِنینَ مِنْهُ بَلاءً حَسَناً إِنَّ اللَّهَ سَمیعٌ عَلیمٌ ». و ناگهان هاله ای از دود و آتش تانک را دربر گرفت.
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام
سال 82 هنگامی که کتاب لقاء الله تألیف مرحوم آیت الله میرزا جواد آقا ملکی تبریزی را مطالعه می کردم حالتی به من دست داد که برای لحظه ای مفهوم " هو الأول و والآخر و الظاهر و الباطن" را درک کردم و در آن لحظه که حلاوت آن تاکنون در جانم باقی است از همه تعلقات مادی رها شده بودم. پس از زوال آن حالت دائما بر حال از دست رفته افسوس می خوردم که روزی چشمم به عکس شهید عبدالحسین برونسی افتاد و برای چند لحظه به آرزوی خویش رسیده و خود را از دنیا و مافیها رها دیدم.
تو گوئی عکس این مجاهد بزرگ نیز بسان کتاب لقاء الله است و چگونه اینچنین نباشد حال آنکه شهید به فیض عند ربهم یرزقون دست یافته است.
