سلام

اخبار 20:30  سه شنبه 27 اسفند به یکی از جلسات اصلاح طلبگان که به نشست « یاسر » معروف شده بود اشاره و اعلام کرد: سید محمد خاتمی رسما انصراف خویش را از کاندیداتوری دهمین دوره ریاست جمهوری اعلام کرد . و باز جالب اینکه خاتمی از اعضاء جلسه مذکور به شدت انتقاد کرده و اظهار کرده بود: یکی از دغدغه‌های اصلی من، اطرافیانم هستند که با من روراست نیستد. 3، 4 نفر از افرادی که مرا به آمدن تشویق کردند، سراغ میرحسین هم رفتند و از او دعوت کردند و الآن هم دارند زیر علم او سینه می زنند. رسول منتجب نیا نیز اظهار داشته بود از اعلامیه خاتمی بر می آید که او به نفع کسی کناره گیری نکرده است.
حال سؤال اینجاست که اگر واقعا کاندیداتوری و تصدی پست ریاست جمهوری برای خدا و از سر شیفتگی خدمت و نه از روی تشنگی قدرت است چرا خاتمی از حضور میر حسن موسوی برمی آشوبد و هوادارانش را به روراست نبودن متهم می کند؟ اگر هدف از تصدی ریاست جمهوری کسب رضایت خداست ناراحتی خاتمی از شکسته شدن آراء توسط یکی دیگر از اصلاح طلبان!! از سر چیست؟ آنگاه اظهار می دارد برای اینکه آراء اصلاح طلبان!! تقسیم بر 3 نشود از کاندیداتوری انصراف می دهد. و باز سؤ ال اینجاست اگر اهداف موسوی با اهداف خاتمی همسو است ناراحتی خاتمی از حضور موسوی چه مفهومی دارد؟ آیا جز این است هر یک از آنان کلاه ریاست جمهوری را برای سر خویش می خواهد و بس؟ و اگر اهداف خاتمی و موسوی با یکدیگر همسو نیست اظهارات خاتمی مبنی بر اینکه کناره می گیرم تا آراء شکسته نشود و جناح اصلاح طلب با موفقیت آرا را جلب کند چه چیزی را نمایان می سازد؟ به نظر حقیر همه این جنجالها نوعی قرض نان سیاسی و جلوه ای دیگر از بازی سیاسی است تا توجه اذهان را به خویش معطوف سازند. اما اینکه علیرغم اختلاف دیدگاه موسوی و خاتمی _ آنگونه که از ناراحتی آنان از حضور یکدیگر و عملکردشان برمی آید _ طرفین اصرار بر روی کارآمدن جناح اصلاح طلب!! دارند دلیلی محکم برای حضور در انتخابات نیست و صد البته که صلاح یک جامعه بسیار فراتر از فقط و فقط روی کار آمدن جناحی خاص است.
به هر حال کسانی که عرایض حقیر را برنمی تابند چگونه دم خروس و قسم حضرت عباس اصلاح طلبان را توجیه می کنند؟ آیا صرف قدرت یافتن جناحی خاص میتواند دلیلی برای ریاست جمهوری باشد ؟ آنانکه اتحاد اصلاح طلبان را مکفی می دانند اکراه شدید در ائتلاف و اختلافات درون جناحی را چگونه توجیه می کنند؟ اگر جناح اصلاح طلب به برنامه ای جامع و قابل قبول از سوی همه مدعیان خویش دست می یافت اختلافات حاضر نیز روی نمی داد.  امان از ائتلاف صوری و کناره گیری های اکراهی و در یک کلام امان از بی برنامگی و اختلاف!!!